Openbare aanbesteding van contracten voor de berging van personenvoertuigen op alle Nederlandse wegen (1999)

De berging van voertuigen die betrokken zijn geweest bij een ongeval op het nederlandse wegennet is sinds de opkomst van het autoverkeer het werk van een bijna volmaakt kartel. Aan de ene kant van de markt staan de alarmcentrales, gespecialiseerde dienstverleners, die voor de schadeverzekeraars optreden als opdrachtgever voor hulpverlening. Aan de andere kant bevindt zich de Vereniging van Bergingsspecialisten ("VBS"), die de belangen behartigt van ruim 200 kleinschalige bedrijven die verspreid door het land 24 uur per dag klaar staan om uit te rukken bij ongelukken op de weg.



De marktordening die tot 1999 bestond was eenvoudig. Elke berger beschikte over een eigen rayon waarin hij als enige alle bergingswerkzaamheden verrichtte voor alle alarmcentrales. De grenzen tussen rayons waren tot op het niveau van huisnummers per straat vastgelegd en bij alle alarmcentrales bekend. Prijzen voor bergingswerkzaamheden werden jaarlijks landelijk vastgesteld in onderhandelingen tussen de gezamenlijke alarmcentrales en de VBS.

Het systeem was overzichtelijk en makkelijk beheersbaar, maar had enkele belangrijke nadelen. Het leidde tot een bevriezing van de branche in de vorm die hij tijdens de jaren zeventig had aangenomen: voor schaalvergroting, ondernemerschap en toetreding door nieuwe bedrijven was geen plaats. Voor de opdrachtgevers was een nadeel dat er geen systematisch kwaliteitsbeleid gevoerd kon worden. Men was min of meer veroordeeld tot de bestaande contractpartijen.


Uiteindelijk was het de oppositie van twee niet-gerayonneerde bergingsbedrijven, de Amsterdamse Bergings Combinatie en Wim v.d. Biesebos VOF, die het systeem ten val heeft gebracht. Na tien jaar voor hun recht op toetreding te hebben gevochten, kregen beide in 1998 hun zin: de bestaande marktverdeling werd verboden en de alarmcentrales werden door de Nederlandse Mededingingsautoriteit ("NMa") verplicht om de werkzaamheden via een openbare aanbestedingsprocedure te gunnen.

Daartoe verenigden de alarmcentrales zich in de Stichting Incident Management Nederland, ("Stichting IMN") die in 1998 aan Bridgecraft vroeg een aanbestedingsprocedure te ontwerpen die voldeed aan de door de NMa gestelde eisen en die bovendien paste in de commerciële visie van de alarmcentrales. In 1999 kreeg Bridgecraft de opdracht de aanbestedingsprocedure voor de Stichting IMN uit te voeren. Bridgecraft voerde de gehele procedure uit tot en met het moment waarop alle 233 rayons definitief waren gegund. In het project werd een centrale rol gespeeld door mededingingsrechtspecialisten van De Brauw Blackstone Westbroek.